Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-11-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.290.2017.2.RS

Czy w sytuacji, w której pracownik w żadnym Państwie nie będzie przebywał dłużej niż 183 dni, dochód uzyskany za wykonywane prace podlega opodatkowaniu w Polsce czy też w Państwie, w którym pracownik przebywał w ciągu danego roku podatkowego najdłużej?

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) to firma usługowa, zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Zajmuje się m.in. wykonywaniem instalacji elektrycznych, wykonywaniem pozostałych instalacji budowlanych, wykonywaniem specjalistycznych robót budowlanych, przygotowywaniem terenów pod budowę, doradztwem w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, działalnością rachunkowo-księgową.

Od 2016 r., oprócz usług wykonywanych w Polsce, Wnioskodawca pozyskuje kontrakty zagraniczne i świadczy usługi instalacyjne, montażowe, elektryczne i budowlane na rzecz Kontrahentów z krajów Unii Europejskiej. W 2016 r. świadczył usługi wyłącznie na rzecz firm z Polski oraz Niemiec. W 2017 r. kontynuuje współpracę z firmami z Polski i Niemiec, podpisał również nowe umowy ramowe o świadczenie usług z firmami z Finlandii, Szwecji oraz Chorwacji.

Przewidywany termin realizacji usług w przyporządkowaniu na poszczególne państwa wynosi:

1. Polska – czas nieograniczony,
2. Niemcy – czas nieograniczony, zależne od podpisywanych zleceń do umowy ramowej,
3. Finlandia – planowane rozpoczęcie: wrzesień 2017 r., planowane zakończenie: 2018 r.,
4. Szwecja – czas nieograniczony, zależne od podpisywanych zleceń do umowy ramowej,
5. Chorwacja – rozpoczęcie i zakończenie w 2018 r.

Spółka nie posiada Zakładów w rozumieniu Umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z realizacją usług na rzecz Kontrahentów z wyżej wymienionych krajów, Wnioskodawca oddelegowuje pracowników do pracy przy realizacji kontraktów. Wszyscy pracownicy są obywatelami Polski, posiadającymi stałe miejsce zamieszkania w Polsce, posiadającymi rodziny w Polsce, a także centrum zainteresowań życiowych lub gospodarczych.

Pracownicy będą wykonywać prace w różnych Państwach, przy czym w żadnym z nich nie będą przebywać dłużej niż:

1. w Polsce: nie dłużej niż 40 dni,
2. w Niemczech: nie dłużej niż 183 podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym (zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – Dz. U. 2005 r. Nr 12, poz. 90),
3. w Finlandii: nie dłużej niż 183 podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku kalendarzowym (zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. a) Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – Dz. U. 2010 r. Nr 37, poz. 205),
4. w Szwecji: nie dłużej niż 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym (zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – Dz. U. 2006 r. Nr 26, poz. 193),
5. w Chorwacji: nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego (zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a) Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Chorwacji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – Dz. U. 1996 r. Nr 78, poz. 370).

We wszystkich przypadkach wynagrodzenie pracowników wypłacać będzie wyłącznie Wnioskodawca mający siedzibę w Polsce. Wynagrodzenie nie będzie ponoszone przez zakład bądź stałą placówkę znajdującą się w państwie innym niż Polska.

Dla przykładu: w roku kalendarzowym 2018 jeden z pracowników będzie przebywał 160 dni w Finlandii, 160 dni w Niemczech (przy czym przebywając w Niemczech nie przekroczy 183 dni wynikających z zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), a pozostałą część roku w Polsce.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że jednostką rozliczeniową pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentami będą pojedyncze, zmodernizowane nadajniki. Kontrahenci zagraniczni nie będą wymagać określonej liczby pracowników. O liczebności ekipy modernizującej stacje decydować będzie Wnioskodawca. Kwalifikacje pracowników wymagane będą ze względu na rodzaj wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi (np. badania wysokościowe, szkolenia wysokościowe, uprawnienia elektryczne, inne zaświadczenia i kwalifikacje wymagane przepisami), a nie przez wytyczne przekazywane przez Kontrahentów. Kontrahenci nie ingerują w wykształcenie pracowników, w ich doświadczenie ani umiejętności. To Wnioskodawca decyduje o zatrudnieniu i przydziale obowiązków poszczególnym Jego pracownikom.

Wnioskodawca ponosić będzie odpowiedzialność za wykonane usługi pod rygorem obciążenia karami umownymi. W celu zabezpieczenia interesów Wnioskodawcy, posiadać On będzie ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kary nie będą nakładane za wydajność pracowników Wnioskodawcy, a za jakość wykonanych przez Wnioskodawcę usług. Na przykład: zawinione nieuruchomienie stacji w zadeklarowanym terminie pociągnie za sobą kary finansowe, stanowiące równowartość wynagrodzenia, które Kontrahent będzie zobowiązany ponieść na rzecz podmiotu wykonującego awaryjne uruchomienie stacji.

Pracownicy Wnioskodawcy będą zobowiązani do wykonywania pracy wynikającej wyłącznie z zapisów kontraktu i poleceń przełożonego będącego pracownikiem Wnioskodawcy (Kierownik Zespołu). Kontrahent nie będzie przebywał z pracownikami Wnioskodawcy. Kontrahent będzie miał prawo do losowego skontrolowania miejsca wykonywania zlecenia celem sprawdzenia czy zachowane są warunki umowy. Kontrola taka będzie przywilejem Kontrahenta, a nie jego obowiązkiem.

Obowiązek instruowania pracowników przy wykonywaniu pracy będzie spoczywał na Wnioskodawcy. Wnioskodawca otrzymywać będzie ogólne wytyczne co do warunków wykonania usługi na spotkaniu, w którym uczestniczyć będą: Kierownik Zespołu z ramienia Wnioskodawcy oraz przedstawiciel ze strony Kontrahenta. Po ustaleniu warunków wykonania usługi, Kierownik Zespołu instruował będzie podległych mu pracowników. Kontrahent nie będzie ingerował w sposób wykonania usługi.

Miejsca za granicą, w których będą wykonywane prace będą znajdować się pod kontrolą Wnioskodawcy. Jego pracownicy otrzymywać będą klucze do placów, na których znajdować się będą stacje. Za zgubienie kluczy bądź zniszczenie mienia znajdującego się na placu odpowiedzialność ponosić będzie Wnioskodawca.

Narzędzia i środki transportu udostępniać będzie Wnioskodawca. Usługi wykonywane będą z materiału powierzonego przez Zamawiającego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, w której pracownik w żadnym Państwie nie będzie przebywał dłużej niż 183 dni, dochód uzyskany za wykonywane prace podlega opodatkowaniu w Polsce czy też w Państwie, w którym pracownik przebywał w ciągu danego roku podatkowego najdłużej?

Zdaniem Wnioskodawcy, całość uzyskanego dochodu powinna zostać opodatkowana w kraju, w którym pracownik posiada centrum interesów życiowych i gospodarczych, tj. w Polsce. Zaliczki na podatek dochodowy powinny zostać odprowadzone do Urzędu Skarbowego właściwego ze względu na siedzibę Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.) to firma usługowa, zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Zajmuje się m.in. wykonywaniem instalacji elektrycznych, wykonywaniem pozostałych instalacji budowlanych, wykonywaniem specjalistycznych robót budowlanych, przygotowywaniem terenów pod budowę, doradztwem w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, działalnością rachunkowo-księgową.

Od 2016 r., oprócz usług wykonywanych w Polsce, Wnioskodawca pozyskuje kontrakty zagraniczne i świadczy usługi instalacyjne, montażowe, elektryczne i budowlane na rzecz Kontrahentów z krajów Unii Europejskiej. W 2016 r. świadczył usługi wyłącznie na rzecz firm z Polski oraz Niemiec. W 2017 r. kontynuuje współpracę z firmami z Polski i Niemiec, podpisał również nowe umowy ramowe o świadczenie usług z firmami z Finlandii, Szwecji oraz Chorwacji.

Przewidywany termin realizacji usług w przyporządkowaniu na poszczególne państwa wynosi:

1. Polska – czas nieograniczony,
2. Niemcy – czas nieograniczony, zależne od podpisywanych zleceń do umowy ramowej,
3. Finlandia – planowane rozpoczęcie: wrzesień 2017 r., planowane zakończenie: 2018 r.,
4. Szwecja – czas nieograniczony, zależne od podpisywanych zleceń do umowy ramowej,
5. Chorwacja – rozpoczęcie i zakończenie w 2018 r.

Spółka nie posiada Zakładów w rozumieniu Umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z realizacją usług na rzecz Kontrahentów z wyżej wymienionych krajów, Wnioskodawca oddelegowuje pracowników do pracy przy realizacji kontraktów. Wszyscy pracownicy są obywatelami Polski, posiadającymi stałe miejsce zamieszkania w Polsce, posiadającymi rodziny w Polsce, a także centrum zainteresowań życiowych lub gospodarczych.

Pracownicy będą wykonywać prace w różnych Państwach, przy czym w żadnym z nich nie będą przebywać dłużej niż:

1. w Polsce: nie dłużej niż 40 dni,
2. w Niemczech: nie dłużej niż 183 podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym (zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) umowy polsko-niemieckiej),
3. w Finlandii: nie dłużej niż 183 podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku kalendarzowym (zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. a) konwencji polsko-finlandzkiej),
4. w Szwecji: nie dłużej niż 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym (zgodnie z art. 15 ust. 2 lit a) konwencji polsko-szwedzkiej),
5. w Chorwacji: nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego (zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a) umowy polsko-chorwackiej).

We wszystkich przypadkach wynagrodzenie pracowników wypłacać będzie wyłącznie Wnioskodawca mający siedzibę w Polsce. Wynagrodzenie nie będzie ponoszone przez zakład bądź stałą placówkę znajdującą się w państwie innym niż Polska.

Dla przykładu: w roku kalendarzowym 2018 jeden z pracowników będzie przebywał 160 dni w Finlandii, 160 dni w Niemczech (przy czym przebywając w Niemczech nie przekroczy 183 dni wynikających z zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), a pozostałą część roku w Polsce.

Jednostką rozliczeniową pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentami będą pojedyncze, zmodernizowane nadajniki. Kontrahenci zagraniczni nie będą wymagać określonej liczby pracowników. O liczebności ekipy modernizującej stacje decydować będzie Wnioskodawca. Kwalifikacje pracowników wymagane będą ze względu na rodzaj wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi (np. badania wysokościowe, szkolenia wysokościowe, uprawnienia elektryczne, inne zaświadczenia i kwalifikacje wymagane przepisami), a nie przez wytyczne przekazywane przez Kontrahentów. Kontrahenci nie ingerują w wykształcenie pracowników, w ich doświadczenie ani umiejętności. To Wnioskodawca decyduje o zatrudnieniu i przydziale obowiązków poszczególnym Jego pracownikom.

Wnioskodawca ponosić będzie odpowiedzialność za wykonane usługi pod rygorem obciążenia karami umownymi. W celu zabezpieczenia interesów Wnioskodawcy, posiadać On będzie ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kary nie będą nakładane za wydajność pracowników Wnioskodawcy, a za jakość wykonanych przez Wnioskodawcę usług. Na przykład: zawinione nieuruchomienie stacji w zadeklarowanym terminie pociągnie za sobą kary finansowe, stanowiące równowartość wynagrodzenia, które Kontrahent będzie zobowiązany ponieść na rzecz podmiotu wykonującego awaryjne uruchomienie stacji.

Pracownicy Wnioskodawcy będą zobowiązani do wykonywania pracy wynikającej wyłącznie z zapisów kontraktu i poleceń przełożonego będącego pracownikiem Wnioskodawcy (Kierownik Zespołu). Kontrahent nie będzie przebywał z pracownikami Wnioskodawcy. Kontrahent będzie miał prawo do losowego skontrolowania miejsca wykonywania zlecenia celem sprawdzenia czy zachowane są warunki umowy. Kontrola taka będzie przywilejem Kontrahenta, a nie jego obowiązkiem.

Obowiązek instruowania pracowników przy wykonywaniu pracy będzie spoczywał na Wnioskodawcy. Wnioskodawca otrzymywać będzie ogólne wytyczne co do warunków wykonania usługi na spotkaniu, w którym uczestniczyć będą: Kierownik Zespołu z ramienia Wnioskodawcy oraz przedstawiciel ze strony Kontrahenta. Po ustaleniu warunków wykonania usługi, Kierownik Zespołu instruował będzie podległych mu pracowników. Kontrahent nie będzie ingerował w sposób wykonania usługi.

Miejsca za granicą, w których będą wykonywane prace będą znajdować się pod kontrolą Wnioskodawcy. Jego pracownicy otrzymywać będą klucze do placów, na których znajdować się będą stacje. Za zgubienie kluczy bądź zniszczenie mienia znajdującego się na placu odpowiedzialność ponosić będzie Wnioskodawca.

Narzędzia i środki transportów udostępniać będzie Wnioskodawca. Usługi wykonywane będą z materiału powierzonego przez Zamawiającego.

Mając powyższe na względzie, do dochodów z tytułu pracy najemnej należy wziąć pod uwagę umowy zawarte z krajami, w których pracownicy Wnioskodawcy będą wykonywali pracę tj.:

• Umowę z dnia 14 maja 2003 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – Dz. U. 2005 r. Nr 12, poz. 90;
• Konwencję z dnia 8 czerwca 2009 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – Dz. U. 2010 r. Nr 37, poz. 205;
• Konwencję z dnia 19 listopada 2004 r. między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – Dz. U. 2006 r. Nr 26, poz. 193;
• Umowę z dnia 19 października 1994 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Chorwacji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – Dz. U. 1996 r. Nr 78, poz. 370.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 umowy, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

W myśl art. 14 ust. 1 konwencji polsko-finlandzkiej, z zastrzeżeniem postanowień art. 15, 17 oraz 18, pensje, płace oraz inne podobne wynagrodzenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ww. konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku kalendarzowym; i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania ani siedziby w drugim Państwie; i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i
4. praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 konwencji polsko-szwedzkiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-chorwackiej, z uwzględnieniem postanowień art. 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to wypłacane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ust. 1, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie w Niemczech, Finlandii Szwecji i Chorwacji).

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umów (art. 14 ust. 2 w konwencji z Finlandią) określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy (art. 14 ust. 1), czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W sytuacji zatem, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 umowy (art. 14 ust. 2) zostaną spełnione łącznie, to otrzymywane przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w ww. krajach, tj. w Niemczech, Finlandii, Szwecji i Chorwacji podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

W odniesieniu do pracy wykonywanej przez pracowników Wnioskodawcy na terenie Niemiec, Finlandii, Szwecji oraz Chorwacji zostają spełnione wszystkie warunki określone w art. 15 ust. 2 ww. umów (art. 14 ust. 2 w przypadku konwencji z Finlandią). Jak wskazano bowiem w treści wniosku, Wnioskodawca nie posiada w tych krajach zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pracownicy Wnioskodawcy będą przebywali poza Polską powyżej 183 dni, niemniej jednak w żadnym z tych krajów powyżej 183 dni, tj. przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni: w Niemczech podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, w Finlandii w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku kalendarzowym, w Szwecji w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym, w Chorwacji podczas danego roku kalendarzowego. Wynagrodzenie nie będzie ponoszone przez zakład bądź stałą placówkę znajdującą się w państwie innym niż Polska, wypłacać je będzie wyłącznie Wnioskodawca mający siedzibę w Polsce.

Ponadto w świetle okoliczności wskazanych w uzupełnieniu wniosku, w szczególności, że wynagrodzenia oddelegowanych pracowników nie będą stanowiły elementu rozliczeniowego pomiędzy Spółką a Kontrahentami, Wnioskodawca będzie decydować o liczbie i kwalifikacjach pracowników oddelegowanych dla wykonania zawartych umów, o zatrudnieniu i przydziale im obowiązków, będzie ponosić odpowiedzialność za wykonane usługi, obowiązek instruowania pracowników przy wykonywaniu pracy będzie spoczywał na Wnioskodawcy a Kontrahent nie będzie ingerował w sposób wykonania usługi, natomiast miejsca za granicą, w których będą wykonywane prace będą znajdowały się pod kontrolą Wnioskodawcy, narzędzia i środki transportu udostępniać będzie Wnioskodawca uznać należy, że w stosunku do oddelegowanych pracowników Wnioskodawca będzie występował w roli pracodawcy w rozumieniu powyższych przepisów.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że ww. wynagrodzenia wypłacane pracownikom przez Wnioskodawcę będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Tym samym nie wystąpi podwójne opodatkowanie i w tym przypadku nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji, od ww. wynagrodzeń Wnioskodawca będzie miał obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do urzędu skarbowego właściwego według siedziby Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/